Του Χρήστου Γκόντια* ● Ας πάμε στα δικά μας τα χωράφια τώρα, με λίγες διευκρινίσεις να μας καταλάβει ο κόσμος που δεν γνωρίζει.

Οι μεγάλες καλλιέργειες ή εκτατικές που τις ονομάζουμε εμείς, όπως τα σιτηρά, τα ψυχανθή (όσπρια), ο αραβόσιτος το βαμβάκι και άλλες, οι οποίες καταλαμβάνουν τεράστιες εκτάσεις γης δεν είναι δυνατό να είναι αποδοτικές εάν δεν πέσει λίπασμα. Είναι ασύμφορες οικονομικά και η μείωση της παγκόσμιας παραγωγής θα χτυπήσει κόκκινο κι εμείς τα κεφάλια μας.

Θα πέσει πείνα δηλαδή.

Ήδη ένα δις συνανθρώπων μας υποσιτίζονται. Πριν από εκατό περίπου χρόνια τα δέκα στρέμματα τάιζαν δυο ανθρώπους. Τώρα τα ίδια στρέμματα ταΐζουν έξι με εφτά κι αυτό συμβαίνει λόγο της εφαρμογής λιπασμάτων αλλά και της εξέλιξης στην γεωργία.

Τα λιπάσματα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, ανόργανα και οργανικά με κύρια στοιχεία τους πάντα το άζωτο φώσφορο κάλιο. Είναι είτε φυσικά είτε χημικά, δίνουν όμως στα φυτά αυτό που χρειάζονται για ν αναπτυχθούν και να γίνουν εύρωστα και υγειές.

Δεν τα καταδικάζουμε αβίαστα, ούτε όμως τα ρίχνουμε αλόγιστα γιατί έχουν αντίθετα αποτελέσματα. Ρύπανση του νερού, οξείδωση εδαφών, επιβάρυνση σε ρύπους της ατμόσφαιρας.

Οι αγρότες ξέρουν.

Όπως ξέρουν επίσης ότι η τιμή τους έχει φτάσει σε τιμή από μαύρο χαβιάρι…

Γι’ αυτό προσεκτικά σε όλα.

*Ο Χρήστος Γκόντιας είναι αγρότης από το Φωτολίβος Δράμας